پنبه (cotton) یک گیاه یا محصول کشاورزی است که برای تولید نخ و پارچه به کار می برند. اکنون برویم ویژگی ها و مزیت های نخ و پارچه های پنبه ای را بررسی کنیم.
پنبه یکی از بهترین پارچه ها برای تابستان و هوای گرم می باشد. پارچه های پنبه ای نرم، سبک و قابل تنفس هستند و عرق بدن را بسرعت خشک می کنند و اجازه می دهند که گرما از بدن خارج شود و بدن خنک بماند.
همانگونه که گفتیم خنک کننده بهتری هستند.
ضد حساسیت می باشند.
بادوام هستند.
بدن در هنگام پوشیدن آن ها بو نمی گیرد.
بار الکتریسیته ندارند و به بدن نمی چسبند.
سوتین های اسفنجی به سوتین هایی می گویند که کاسه ی آن ها طوری طراحی شده باشد که یا سینه ها را بزرگتر بکند و یا آن ها را گردتر نشان بدهد.
به سوتین های اسفنجی که سینه ها را بزرگ تر می کنند سوتین های جک دار می گویند. کاسه های سوتین جک دار دارای یک بالشتک اسفنجی یا ژله ای است که با بالا کشیدن سینه ها آن ها را بزرگ تر و برجسته تر نشان می دهند.
سوتین های اسفنجی بدون جک هم سینه ها را درون قالب از پیش طراحی شده کاسه ها قرار می دهند و به سینه ها فرمی متناسب با شکل کاسه ی سوتین می دهند. این فرم می تواند گرد یا بیضی شکل باشد.
واژه ی DEN یا در اصطلاح فارسی ضخامت نخ ، میزان ضخامت یا شفافیتی است که یک جوراب یا جوراب شلواری دارد. در واقع DEN با ضخامت آن ها ارتباط دارد. DEN از ۵ آغاز می شود سپس ۱۰، ۱۵، ۲۰، ۴۰، ۷۰ و تا 100 ادامه دارد.
جوراب ها و جوراب شلواری های ۵ تا ۴۰ در گروه شفاف جای می گیرند در حالی که هر چیزی بیش از ۴۰ بود جز گروه جوراب ها یا جوراب شلواری های مات در نظر گرفته می شود.
در سال ۱۹۳۶ یک دانشمند آلمانی به نام "پل شلاک" موفق به کشف ماده ای بنام پرلون شد. پس از جنگ جهانی دوم بیشتر کشورها شروع به تولید پرلون کردند.
آن ها قدرت کشش بالایی دارند. عمر آن ها طولانی است. ضد چین و چروک هستند. در برابر سایش و مواد شیمیایی مقاوم می باشند. قابلیت تنفس دارند و هوا را به خوبی از خود رد می کنند. همچنین به خوبی در طبیعت بازیافت می شوند.
جوراب های خط دار یکی از قدیمی ترین مدل های جوراب زنانه است.در گذشته ای نه چندان دور و پیش از جنگ جهانی اول، خود زنان مجبور بودند جوراب هایشان را تهیه کنند. جوراب هایی که زنان می بافتند یا از الیاف پشمی و یا از الیاف نازک ابریشمی تهیه می شدند. الیاف ابریشمی قابلیت کشسانی نداشتند و زنان ناچار بودند جوراب ها را از قسمت پشت پا درز گیری کنند. این درزگیری ها تا اندازه ی بود که جوراب با سایز پاهایشان هماهنگ شود.
کم کم الیاف مصنوعی نایلون اختراع شدند و دستگاه های جوراب بافی به بازار آمدند که جوراب ها را با الیاف نایلونی تهیه می کردند. با اینکه این دستگاه ها قادر بودند جوراب هایی با بافتهای یکسره و بدون درز و خط دوخت ایجاد کنند اما مردم علاقه داشتند که همچنان از همان مدل قدیمی استفاده کنند.
حتی امروزه هنوز جوراب هایی با خط دوخت در پشت جوراب بافته می شود. که بین زنان و مردان طرفدارانی دارد.